بعد ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤُﻢ ﺑَﺮِﭼﻪ
ﺍﯼ ﺩِﻟُﻢ ﮐِﺮﺫ ﻫَﻮَﺱِ ﻣﺮﺫُﻡِ ﺩِﻩ
ﺑﻌﺪ ﻋﻤﺮﯼ ﮐﻪ ﻭﺍﮔﺸﺘُﻢ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﺕ
ﻧﺪﯾﺬُﻡ ﺧﻮﻧَﻪ ﯼ ﮔِﻠﯽ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﻭِﻻﺕ
ﻧﻪ ﺧَﺠَﻪ ﺑﯿﺪ، ﻧﻪ ﺧَﺸﺎﺭ ﺑﯿﺪ، ﻧﻪ ﺑُﭽُﮏ
ﻧﻪ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﯿﺪ، ﻧﻪ ﺭﯼ ﺧﺎﮒ ﻣﺮﻍِ ﮐُﺮُﮎ
ﻧﻪ ﺧﺮﯼ ﺑﯿﺪ، ﻧﻪ ﺑُﺰﯼ ﺑﯿﺪ، ﻧﻪ ﭘﺎﺯَﻥ
ﻧﻪ ﺳُﭙﯽ ﺑﯿﺪ، ﻧﻪ ﭼﺎﮐﻮﻥ ﺑﯿﺪ، ﻧﻪ ﺟَﻮَﻥ
ﻧﻪ ﮔَﻠﻪﯼ ﺑﯿﺪ، ﻧﻪ ﺳﮕﯽ ﺑﯿﺪ، ﻧﻪ ﻭَﮐﯽ
ﺯﺭﺩ ﺑﯿﺪ ﺑَﻮﻥ ﻭ ﺩﻭﻧِﺸﺖ ﻭ ﮔَﺘَﮑﯽ
ﻧﺪﯾﺬﻡ ﻃﺎﺧِﺴّﻮﻥ ﻭﭼِﮑﺮِﮎِ ﭼَﻪ
ﮐﻼﺗﯿﻦ ﺑﯿﺪ ﺗﻮﻧُﻞِ ﮔَﺮﺫِ ﮔﺎﭼَﻪ
ﺩﻩِ ﻣﺎ ﺳﻘﻒِ ﮔِﻠﯽ ﻫﯿﭻ ﻧﺬﺍﺷﺖ
ﮐﯿﭽﻪﯼ ﺗﻨﮓِ ﭘﺮِ ﭘﯿﭻ ﻧﺬﺍﺷﺖ
ﺍﺯ ﮐﺬﯾﻤﺎ ﮐﻪ ﻧﺬﺍﺷﺖ ﻧﻘﺶ ﻭ ﻧﻤﺎ
ﻧﻤﯿﻤَﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻓَﺬﺍ ﻫﯿﭽﯽ ﺻﺪﺍ
ﺩﻩِ ﻣﺎﻩ ﺑﯽ ﮔِﺰ ﻭ ﺳِﺮﺩﻭﻥ ﺑﯿﺬﻩ ﻭﯾﺬ
ﺑﺮﺝِ ﻗﻠﻌﻪﯼ ﮔﻮﺭﯼ ﻭﯾﺮﻭﻥ ﺑﯿﺬﻩ ﻭﯾﺬ
ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺫِﻥ ﺗﻮﺭﻩﻫﺎ، ﭼﺎﺥ ﻭ ﭼﯿﻠﯿﺦ
ﻧَﻤﯿﻤﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺎﺥ ﻭ ﻭﺍﺥ ﻭ ﻭﯾﺦ
ﻧَﻤﯿﻤﺪ ﺍﺯ ﮐُﺖِ ﻣُﺮﻏﺎ ﮐﯿﺦ ﻭﮐﺎﺥ
ﻧَﻤﯿﻤﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﻧِﻬﺮﻩ ﺷﯽ ﺳﻪﭘﺎﺥ
ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﻤﻪ ﺑﯿﺪ ﺳﻨﮓ ﻭ ﺳﯿﻤﺎﻥ
ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﯾﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﺟﺎﯼِ ﺩﺍﺱ ﻭ ﺑَﻨَﻪ ﻭ ﻫﻮﺳﯿﻦ ﻭ ﺑُﺦ
ﺟﺎﯼِ ﻟَﺸﺖ ﻭ ﮔﺎﺧﻮﺭ ﻭ ﺑﻨﺪﺍﯼِ ﻣُﺦ
ﺟﺎﯼِ ﻣﺎﻝ ﻭ ﮐُﺘﻪ ﻭ ﺧَﺲِّ ﺧَﺮﻭﻥ
ﺟﺎﯼ ﺣﻮﺽ ﻭ ﭼَﻪ ﻭ ﻃﺎﺥِ ﻣَﺸﮑﻠﻮﻥ
ﺟﺎﯼِ ﺑﺎﺷﺖ ﻭ ﺑﻮُﺫَﻥ ﻭ ﺗﺎﺭ ﻭ ﺗِﺮِﻩ
ﺟﺎﯼ ﺩﻭﺷﺖِ ﺳَﻠّﺎﻭَﻩ ﺑﺎ ﮔِﻞِ ﻟِﻪ
ﺟﺎﯼِ ﺧَﺮﺱ ﻭ ﺑَﺮﻧﯽ ﻭ ﺁﺭﺩ ﻭ ﮐﯿﻠﯽ
ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﻧَﻪﯼ ﻧﺸﯿﻦ ﺑﺎ ﻣﻨﺰﻟﯽ
ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻭﺭﺗَﺦ ﻭ ﻃﺎﻗﭽﻪ ﻭ ﮐَﻠَﻪ
ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﭘِﻠّﻪ ﻭ ﺑُﺮﺝ ﻭ ﺑَﺬَﻧﻪ
ﺳﺮِ ﺩﺭ ﺑﯿﺪ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﮐﺎﺷﯽ ﻭ ﺳﻨﮓ
ﺩﻝِ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺁﺟﺮﺍﯼ ﺭﻧﮓ ﻭﺍﺭﻧﮓ
ﮐﻒِ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﯼ، ﺟﺎﯼ ﺩُﮐُﻮﻧﯽ
ﻣﻮﺯﺍﯾﯿﮏ ﺑﯿﺪ ﺟﺎﯼِ ﻟَﺸﺖ ﻭ ﺷﺎﺧﻮﻧﯽ
ﺍﯾﺰﻭﮔﺎﻡ ﺑﯿﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘَﻬﻨﻪﯼِ ﺑﻮﻥ
ﻣﻮ ﻧﺪﯾﺪُﻡ ﮔِﻞ ﺍَ ﺑﻮﻥ ﻭ ﺷَﻞ ﺍَ ﺑﻮﻥ
ﻫﺮ ﺧﻮﻧﻪﯼ ﻃَﺒَﻖ ﻃَﺒَﻖ، ﺟِﺬﺍ ﺟِﺬﺍ
ﻣَﻌﺠﻮﻣﻪﯼ ﺩﯾﺶ، ﭘَﺲِ ﺑﻮﻥ، ﺭﯼ ﺍَ ﻫﻮﺍ
ﮐﻒِ ﮐﯿﭽﻪﯼ ﮔِﻠﯿﻤﻮﻥ، ﮔﺎﺭ ﺁﻭﯾﺬﻩ
ﺟﺎﯼِ ﺳِﺮﺫﻭﻥ، ﮔُﻞ ﻭ ﺑﻠﻮﺍﺭ ﺁﻭﯾﺬﻩ
ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ ﻣَﯿﻼﮎ ﻭ ﮐَﺮﻭﻩ ﺑﺎ ﺩَﻟﻮ
ﻣَﺸﮑﺎ ﺑﯽ ﺍَﻭ، ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺬﻥ ﺗَﮑَﻠﻮ
ﮐُﻞِ ﺩﺭ ﻭﯾﺴﺎﺫﻩ ﻭﯾﺬﻥ ﻣﺎﺷﯿﻨﺎ
ﻧﻤﯽ ﺭﻓِﺘﻦ ﺳﺮ ﺑﺮﮐﻪ ﭘَﺴﯿﻨﺎ
ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ ﻫﯿﭽﮑﺴﯽ، ﻫﺎﺳَﮏ ﻭ ﺟﻮﺭﯾﻦ
ﭘﺎﯼِ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﺑﯿﺬِﻥ ﺻُﺢ ﺗﺎ ﭘﺴﯿﻦ
ﺩﯾﮕﻪ ﻧﯽ ﮐﺎﻏﺬ ﮔﯿﺮﻭﻥ، ﻟﮏ ﺑُﺒُﺮﻭﻥ
ﺭﯼ ﮔﻮﺷﻮﻥ، ﺣﻨﺎ ﺑَﺮﻭﻥ، ﮐﺎﻭﯾﻦ ﺑُﺮﻭﻥ
ﻋﯿﺶ ﻣﯿﮑﺮﺫﻥ ﺑﺪﻭﻥِ ﺷَﺮﻭﻩ ﻭ ﺑﯿﺖ
ﻧﻤﯽ ﺭﺧﺘﻦ ﺳﺮِ ﺩُﻭﻣﺎ ﭼﺎﮐﻠﯿﺖ
ﻧﻤﯽ ﺧﻮﻧﺪﻥ ﺳﺮِ ﺑﯿﮓ ﺻّﻞِ ﻋﻠﯽ
ﻣﯽ ﺯﺩﻥ ﺍﺭﮒ، ﺟﺎﯼ ﺳﺎﺯ ﻭ ﮐَﺮَﻧﺎ
ﻧﻤﯽ ﺑﺴّﻦ ﭘِﺶ ﻭ ﺣﺠﻠﻪ ﺳﺮِ ﺩَﺭ
ﻧﻤﯽ ﮐُﺸﺘﻦ ﭘﺎﯼِ ﺑﯿﮓ، ﺍِﺷﮑﺎﻝِ ﻧَﺮ
ﺍﺳﻢ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻥ ﺁﺯﯾﺘﺎ
ﻣﻠﯿﮑﺎ ﻭ ﭘﺎﺭﻣﯿﺪﺍ ﻭ ﺁﺭﻣﯿﺘﺎ
ﺩﯾﮕﻪ ﻧﯽ ﺗﻮﯼِ ﮐﯿﭽﻪﻫﺎ ﺧﯿﺰ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ
ﺳﺮ ﺻﺬﺍﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﯼِ ﻣﺸﮏ ﺍَ ﺩﻭﺵ
ﺩﯾﮕﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﻭُﻭ ﭼَﮏِّ ﺻﺎﻓﯽ
ﺑِﮑُﻨﻨﺪ ﺭُﺥ ﺯﻧﯽ ﻭ ﺗَﻠّﯽ ﺑﺎﻓﯽ
ﻟﻬﺠﻪﻫﺎﺷﻮﻥ ﮐﻪ ﻭﺍﻭﯾﺬﻩ ﺗﻬﺮﻭﻧﯽ
ﺟﺎﺭِ ﺩﯾﺸﻮﻥ ﻣﯽﺯﻧﻦ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﻮﻧﯽ
ﺑَﺮِﺷﻮﻥ ﻧﯽ ﭘﺎﭼﻪ ﻭﮔﻨﺠﻪ ﻓَﺮﺍﺥ
ﭼُﻠّﺎﺏ ﻭ ﮐُﻠﺨﭽﻪ ﻭ ﺧُﺮّ ﻭ ﺩَﺭﺍﺥ
ﺷﻠﻮﺍﺭِ ﮔُﻤﭙﯽ ﺍَ ﭘﺎﺵ ﻧﯽ ﺯَﻧَﮑﻮ
ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺍُ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻓﺎﺗَﮑﻮ
ﻣﯽﺧﻮﺭﻥ ﭼﻠﻮ ﮐﺒﺎﺏِ ﺯﻋﻔﺮﻭﻥ
ﻣﯿﺬﺍﺭﻥ ﻫﻤﺒﺮ ﻭ ﮐﺎﻟﺒﺎﺱ ﺗَﻪِ ﻧﻮﻥ
ﺩﯾﮕﻪ ﻭﻝ ﻭﺍﻭﯼ ﺗﺮﺍﮐﻤﻪﯼ ﻋُﻠﯿﺎ
ﻭﺍﻭﯾﺬﻥ ﺻﺎﺣﺐِ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﻟﯿﺎ
ﺧﻠﯿﻔﻮ ﺍَ ﺭﺳﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﺎ ﺯﺩﻩ
ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺧﺘﺮِ ﮐَﻠﻮﻧﺘﺮ ﺍِﺳّﺬﻩ
ﮐﺪ ﺧﺪﺍﯼ ﺩِﻩ ﺷﺪﻩ ﭼﯿﭙﻮﻧﮑﻮ
ﮔَﭗ ﺗَﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﻭﯾﺬﻩ ﺧُﺮﭼﯿﻨﮑﻮ
ﺣﺒﯿﺒﻮ ﮐﻪ ﺑﭽّﻪﯼ ﺩِﻩ ﺩﻭُﻣَﻨﻦ
ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﺍﺫﻩﺍﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﮐَﻤِﻦ
ﻏﻠﻮﻣﻌﺒﺎﺱ ﻣِﻞ ﭘَﻨﮓِ ﺑَﮕَﺸﯽ
ﺳَﺮ ﮐﻮﻝ ﮔُﺒّﻪ ﻧﻬﺎﺫﻩ ﺳَﺮ ﺍَ ﺷﯽ
ﻋﺒﺪﻭ ﺯﺍﺭﺳﯿﻦ ﺣﺎﺟﯿﺎ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﮐﻮﻥ
ﺗﻮ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻫﻒ ﻫﺶ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﻮﻥ
ﯾِﻪ ﻧﻔﺮﺍﻭﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻩ ﻣﻈﻔﺮ
ﮐﺎﺭﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﺳﯿﻤﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺗُﻮ ﻟﯿﺖِ ﺑَﺮ
ﺑﺎﺯﯾﺎﺭ ﻭِﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﻣُﺨﻬﺎ ﻭ ﮐَﭙَﺮ
ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺭﻩ ﻣﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﻣَﺸﺘﯽ ﺻﻔﺮ
ﺩﯾﮕﻪ ﻧﯽ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﻠﯽ
ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺷﻮﺭﺍ ﺷﺪﻩ ﺍَ ﻫﯿﮑﻠﯽ
ﺯﻧﮕﻨﻪﯼ ﺍﻭّﻝ ﺷﻮﺭﺍ ﻭﺍﻭﯾﺬﻩ
ﺳَﻨﺎﺳﯿﺮﯼ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭ ﻣﺎ ﻭﺍﻭﯾﺬﻩ
ﺍﺳﻢ ﺩﻩ ﺗُﺮﺵ ﻧﻬﺎﺫﻥ ﮔُﻞ ﺳﺮﺥ
ﻭﺍﻧﺸﻮﻧﺪَﻥ ﮐَﭗِ ﺭَﻩ ﻓَﺼﯿﻞ ﻭ ﻣُﺦ
ﺗﺎﺟﺮ ﺷﻬﺮ ﻭﺍﻭﯾﺬﻩ ﮐﻮﺵ ﺩِﺭﻩﺍﯼ
ﺩﯼ ﺗﻮ ﺩﯼ ﺯﺩﻩ ﺗﻮ ﺩﻩ ، ﻋﯿﻦِ ﺩﺑﯽ
ﻣﻮﺫﯾﺮﯼ ﻭﯾﻼ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺷﻬﺮ ﺭﺷﺖ
ﻭﺍﻭﯾﺬﻩ ﮐُﺮُﻧﮓ ، ﺧَﺮﮎ ﺑﺮ ﺳَﺮِ ﻟَﺸﺖ
ﺩﻩِ ﻣﺎ ﭼﻮﻝِ ﭼﻮﻝِ ﭼﻮﻝ ﺁﻭﯾﺬﻩ
ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺮﻑ ﺣﺴﺎﺏ ﭘﻮﻝ ﺁﻭﯾﺬﻩ
ﺑﯿﺨﻪﺍﯼ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭﻩ ﺭِﺱ ﺑﻪ ﺭِﺱ
ﺑِﭽﻪﺍﺵ ﻫﻢ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻨﺰ ﻣﺮﺳﺪﺱ
ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﮐﻮﻟﯽ ﺳﻮﺍﺭﻥ ﮐَﻤِﺮﯼ
ﮐَﻨﯿﺰﮎ ﺑَﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺟﻮﻣَﻪﯼ ﺯَﺭﯼ
ﺟﻮﻣﻪ ﯼ ﺍُﻓﺘﯿﻨﯽ ﻧﯽ ﺑَﺮِ ﺯَﻧَﮏ
ﺧﻮﺭﺍﮎ ﻣﺎ ﻭﺍﻭﯾﺬﻩ ﭼﯿﭙﺲ ﻭ ﭘُﻔﮏ
ﺩَﯼ ﺑَﭽَﻪ ﺗﺎ ﻧﺼﻒ ﺷﻮ ﭼَﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ
ﺷﯿﮕﺮﺵ ﺑﻪ ﭘﺎﯼِ ﻣَﺨﺘﮏ ﻣﯿﮑﻨﻪ
ﻣﯿﺮﻩ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺟﮑﻮﺯﯼ ﺧﺎﻭﺭﻭ
ﮐﻔﺶ ﺗﻦﺗﺎﮎ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﭘﺎ، ﺯﯾﻮﺭﻭ
ﭘﯿﺘﺰﺍ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻣﯽﺧﻮﺭﻩ ﺷَﻬﺮﻭ ﺷِﺸﯿﻦ
ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ ﺩﻝّ ﺍَ ﺗُﻤﯽ ﭘﺸﺖِ ﻣﺎﺷﯿﻦ
ﺩﯼ ﻏﻠﻮﻡ ﺗﺨﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﯿﺰ ﺗﻮﺍﻟﯿﺖ
ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻩ ﮐﺎﭘﻮﭼﯿﻨﻮ ﺑﺎ ﭼﺎﮐﻠﯿﺖ
ﺍَ ﺧِﺮِﺵ ﺩﻭ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﺳَﮑﻮ
ﻣﯽ ﮐﺸﻪ ﺗﻨﺒﺎﮎِ ﺑِﻦ ﻣﻠﻮﮎ ﺣَﮑﻮ
ﻣﺮﯾﻤﻮ ﮐﯿﻒ ﻣﯿﺰﻧﻪ ﺷﯽ ﺑﻐﻠﺶ
ﺭﻧﮓِ ﻫﺎﯼﻻﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑُﺸﮏ ﻭ ﭘَﻠﺶ
ﻣﯿﺮﻩ ﺑﺎﻧﮏ ﺩﺭ ﻣﯿﺬﻩ ﻧﻮﺕِ ﭼَﭙَﻨﻪ
ﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﺕ ﺩﺍﮒ ﻻﯼِ ﻧﻮﻥ، ﺟﺎﯼ ﺣَﺸَﻨﻪ
ﺩﻭﺳﺘﺎﺵ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺘﯽ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯿﮑﻨﻪ
ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﻭﺍﺗﺲ ﺁﭖ ﻭ ﻭﯼﭼَﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ
ﺯﻧﮑﻮ ﻧﯿّﺎ ﯾﺎﺩﺵ ﻣﺸﮏ ﺍَ ﮐﻮﻟَﻪﺍﺵ
ﻣﯽ ﭼُﮑﯿﺪ ﺗُﮏ ﺗُﮏِ ﺍَﻭ ﻣﺸﮏ ﺍَ ﺩَﺭَﺵ
ﻧﯽ ﯾﺎﺩﺵ ﭼﻄﻮ ﺭُﮐﻮ ﻋﻠﻒ ﻣﯽﭼﯿﺪ
ﺭَﻩ ﮔﺎﮔَﻞ، ﺳِﺮﮔﯿﻦ ﻭ ﭘِﺸﮑِﻞ ﻭﺍﻣﯽﭼﯿﺪ
ﺩﺧﺘﺮﻭ ﻧﯽﮐُﻨﻪ ﺟﺎﺭﻭ ﺩَﺭَ ﺑﻮﻥ
ﻧﻤﯽ ﻧِﻪ ﺩَﺱ ﺑﻪ ﮔَﭽﯿﻦ ﻭ ﭼُﻮﺧَﺮﻭﻥ
ﻧﻤﯽ ﻭُﻭ ﭘﺎ، ﺑﮑﻨﻪ ﻋﺼﺮﯼ ﺧﻤﯿﺮ
ﺗَﺤﺴُﻢِ ﺩَﯼ ﻭﺍﺯﻧﻪ ﻧﻮﻥ ﺍَ ﺗﻨﯿﺮ
ﻧَﯽ ﺧﻮﺭﻩ ﺩُﻧﮕﻮ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﺯﯾﺮِ ﮔِﺰ
ﺷﻮ ﻣﯿﺮﻩ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﯿﺨﻮﺭﻩ ﭼﯿﭙﺲِ ﭼﺎﮐﻠﺰ
ﮐﻠﮑﻮ ﻧَﯽﮐُﻨﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﭼﺎﺭَﻩﺍﺵ
ﻧﯽ ﯾﺎﺩﺵ ﺳﯿﮏِ ﭘﺎﭼَﻪﯼ ﺷِﺮَّ ﻭ ﭘﺎﺭﻩﺍﺵ
ﺩﯾﮕﻪ ﻧﯽ ﺗﻮﭘﺎﯼ ﻟَﺘﻮ ﻟﺮﺫِ ﭼَﮑﯽ
ﺍَ ﭘﺎ ﺷﻮﻥ ﻧﯽ ﺑَﭽَﻪﻫﺎ ﭘﺎﭼَﻪﯼ ﺧَﻄﯽ
ﺗﻮﯼِ ﺩﻩ ﺣﺘﯽ ﺣﺎﻻ، ﻣﺮﺩِ ﮔﺬﺍ
ﺷﻠﻮﺍﺭِ ﭘَﮑّﻮ ﺯﺩﻩ ﻧﯽﮐُﻨﻪ ﭘﺎ
ﻧﻤﯽ ﮐِﺮﺫﻥ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﺎﺭﺷَﻞ ﺍﯼ ﭼﯿﺎ
ﻓﺨﯿﺮﺍﯼ ﻣﺤﻞ ﺑﯿﺬِﻥ
